گفتم : سفر عشق تو دشوارترين است
گفتا : چه توان کرد ره عشق همين است
گفتم : خطر مرگ به هر گوشه نهان است
گفتا : آنچه که عيان است چه حاجت به بيان است
گفتم : که ندانسته در اين چاه فتادم
گفتا : که من اين بند به پا يت ننهادم

آموخته ام که جاده ي زندگي نبايد صاف و مستقيم باشد ،
خوابمان مي گيرد ... دست اندازها نعمتند !

من و نشانه ي غربت , سرم به شانه ي افسوس

به فکر صبح و اسير بهانه هاي سياهم



سحر دوباره نشسته کنار پنجره من

ولي از «او» خبري نيست , هنوز چشم به راهم